دانستنی های جوانی جمعیت،
کودک شما بیش فعال است یا بمب انرژی ؟
به گزارش خاتون یار، درحالی بیشتر والدین و اطرافیان کودک چهارساله به او برچسب «بیش فعال» می زنند که در اکثر موارد کودک چهار ساله انرژی سرشار دارد و بیش فعال نیست.
به گزارش خاتون یار به نقل از ایسنا، وقتی کودک وارد بازه سنی چهار سالگی می شود سیگنال هایی متفاوت از قبل به محیط اطراف خود می فرستد و ازاین رو امکان دارد والدین به اشتباه تصور کنند فرزندی بیش فعال دارند.
اختلال کم توجهی - بیش فعالی یا همان ADHD، یک اختلال رفتاری رشدی و شایع ترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است اما نشانه هایی دارد و به سادگی نمی توان به کودکی که بمب انرژی است، برچسب بیش فعال زد.
در واقع علت بیشتر مبتلایان به عارضه بیش فعالی هنوز روشن نیست؛ ولی گمان می رود که جزو بیماری های چند عاملی با ریشه ژنتیکی و در ارتباط با محیط باشد.
کودک بیش فعال معمولا دقت و تمرکز بر روی یک مبحث را نداشته و یادگیری در او کند است و در مقابل از فعالیت بدنی غیر معمول و بسیار بالا برخوردارست.
پسران بیشتر از دختران بیش فعال می شوند این اختلال به میزان سه تا پنج برابر در پسران نسبت به دختران شایع تر است. اگر در دوران نوزادی یعنی چهار هفته اول تولد کودک با مشکل تغذیه یا بهداشتی روانی مواجه باشد یا اگر مادر در دوران حاملگی سیگار یا الکل مصرف کند این افراد بیشتر در معرض خطر بیش فعالی قرار دارند.
مطالعات نشان می دهد وقتی کسی در دوران حاملگی، نوزادی و کودکیش در معرض دود سیگار والدینش قرار گرفته باشد، شدیداً در معرض مبتلا شدن به اختلال بیش فعالی و نقص توجه ADHD خواهد بود.
بر مبنای اطلاعات درج شده در کتاب «خشت اول؛ از چهار تا هفت سالگی» که زیر نظر موسسه فرهنگی منادی تربیت وابسته به وزارت آموزش وپرورش انتشار یافته است، در ۲۵ درصد از خانواده هایی که یک عضو بیش فعال دارند؛ فرزند بعدی هم بیش فعال خواهد شد.
همینطور تحقیقات دیگری ثابت کرده که اگر یکی از دوقلوها به بیش فعالی مبتلا باشد، ۸۲ درصد احتمال ابتلای قلو دیگر هم وجود دارد. تشخیص اختلال ADHD اگر به درستی و بموقع صورت نگیرد، علائمش تا بزرگسالی میتواند ماندگار باشد و در عملکرد تحصیلی، شغلی، اجتماعی، جنسی و کارکردهای دیگر اختلال ایجاد نماید.
در چه سنی میتوان بیش فعالی را تشخیص داد؟ حدود ۳ تا ۵ درصد کودکان پیش از هفت سالگی به بیش فعالی مبتلا می شوند. عامل ژنتیکی این عارضه بیشتر در پدران کودکانی که گرفتار بیش فعالی هستند وجود دارد؛ اما عوامل محیطی هم بر افزایش شدت این عارضه بسیار مؤثر هستند.
هم اکنون میانگین سن تشخیص این اختلال حدود شش سال و در موارد حادتر، حدود ۴.۵ سالگی است ولی تشخیص تا این سن دیر است و والدین باید با دانستن علایم آن زودتر این اختلال را تشخیص بدهند.
میتوان گفت بیش فعالی ۷۰ تا ۸۰ درصد از شرایط ژنتیکی نشات می گیرد، ازاین رو ژنتیک حرف اول را در این اختلال می زند پس وقتی تا این اندازه ژن تأثیرگذار است اساسا با بررسی علایم این اختلال در والدین و تطبیقش با خصوصیات نوزاد می شود این اختلال را زیر یک سالگی تشخیص داد.
بیش فعالی در نوزاردی بچه هایی که در دوران کودکی تشخیص ADHD در موردشان داده می شود، در دوران نوزادی هم علایم این چنینی داشته اند. معمولا موقع تولد وزن کمی دارند، بد غذا هستند، بد خواب اند و نسبت به خواب مقاوم اند.
خلق وخوی دشواری دارند به این مفهوم که با تغییرات دیر سازگار می شوند. معمولا پیش از ۱۲ ماهگی راه می افتند و مدت سینه خیز رفتن و چهار دست و پا راه رفتنشان خیلی کوتاه است. خیلی سریع به راه می افتند و به لحاظ گفتاری هم جلوترند و در یک سالگی می توانند جمله بگویند.
نشانه های اصلی بیش فعالی چیست؟ حدود سه دهه است که اختلال بیش فعالی با سه نشانه اصلی یعنی کمبود توجه، بیش فعالی و تکانشگری تعریف می شود.
نوع اول بیش فعالی؛ نقص توجه نوع اول افرادی هستند که فقط نقص توجه دارند، این گروه به طور عمده خیلی زود از خواندن و نوشتن یا هر فعالیتی که احتیاج به توجه و تمرکز دارد خسته و کلافه می شوند، موقع نشستن و انجام دادن تکالیف مدام این پا و آن پا می کنند و اصطلاحا «وول» می خورند. فعالیتهای عملی و حرکتی را به فعالیتهایی که احتیاج به توجه و تمرکز دارند ترجیح می دهند و انجام بازیهایی مثل پازل برایشان دشوار می باشد. بیشتر به بازی هایی مثل لِگو علاقه دارند، به تنهایی و به صورت خودکار تکلیفشان را انجام نمی دهند و معمولا نیاز است که خانواده به آنها ساختار بدهد و مدیریتشان کند.
این افراد درکی از زمان ندارند و دقیقه نودی هستند، کارهایشان را نصفه و نیمه رها می کنند، سر کلاس معمولا حوصله شان زود سر می رود و خسته می شوند. چند دقیقه اول را با معلم هستند و بعد یا خیال پردازی می کنند و یا با یک چیزی ور می روند، یا با کنار دستشان پرحرفی می کنند و با کوچکترین محرکی حواسشان از کاری که درحال انجام آن هستند، پرت می شود.
بیش فعال و در عین حال باهوش معلمان اصولاً شکایتشان اینست که این ها خیلی بی دقت و حواس پرتند در دیکته یک سری اشتباهاتی مثل حرف جا انداختن، فراموش کردن نقطه یا دندانه و.... دارند، معمولا دست خط بدی دارند چون فقط می خواهند هول هولکی بنویسند که تمام بشود. در عین حال خیلی باهوشند و مطلب را زود یاد می گیرند و به همین خاطر تکرار مطلب از سوی معلم خسته شان می کند.
معمولا شلخته و بی نظم اند و وسایلشان را زیاد جا می گذارند یا گم می کنند.
نوع دوم بیش فعالی؛ جنب و جوش زیاد نوع دوم آنهایی هستند که معمولا جنب وجوش زیادی دارند، یک جا بند نمی شوند و آرام و قرار ندارند. انگار به یک موتور درحال حرکت وصلند، مقاومت بالایی در مقابل خوابیدن دارند و دوست دارند شب ها بیدار بمانند. از در و دیوار بالا می روند، صدمه های فیزیکی و زخم و کبودی زیادی بخاطر همین جنب و جوش زیاد روی دست و پاهایشان هست، خیلی عجول هستند و آستانه تحملشان پایین است و انتظار کشیدن، رعایت نوبت یا ایستادن در صف خیلی برایشان دشوار می باشد.
این افراد پرحرف اند و مدام وسط حرف دیگران می پرند و نمی گذارند طرف مقابل حرفش را تمام کند. این بچه ها در مهارت های اجتماعی دوست دارند در میان همسالانشان رئیس یا رهبر باشند.
نوع سوم بیش فعالی؛ ترکیب نقص توجه و جنب و جوش
افرادی که در نوع سوم بیش فعالی قرار می گیرند تلفیقی از علایم یاد شده را دارا هستند و بیشتر افرادی که ADHD دارند جز این دسته هستند.
بیش فعالی چطور درمان می شود؟ روش درمان این بیماری می تواند روان درمانی یا درمان دارویی به تنهایی و یا تلفیقی از اقدامات دارویی با اقدامات روان درمانی باشد.
درمان های غیردارویی این بیماری شامل کاردرمانی، گفتار درمانی و درمان شناختی رفتاری، خانواده درمانی، مداخله در مدرسه، آموزش مهارتهای اجتماعی، آموزش مدیریت والدین و نوروفیدبک می شود. همینطور اخیراً بهبود بیماری ADHD از راه بازی با کودک (بازی درمانی) هم در میان متخصصین رواج یافته است. بازیهای درمانی اصول درمانی زیادی را در بر می گیرند و به بچه ها کمک می کنند تا در رابطه با مشکلاتشان گفتگو کنند.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب