فرق گذاشتن والدین بین فرزندان و کینه ای که تا بزرگسالی می ماند
یک روانشناس با تکیه بر ضرورت رفتار یکسان و عادلانه والدین در مقابل فرزندان و عدم تفاوت و فرق گذاشتن بین آنها، اظهار داشت: گاها شاهد این امر هستیم که فرزندان یک خانواده در بزرگسالی خیلی مایل به ارتباط با یکدیگر نیستند و بعد از فوت والدین هم ارتباطات آنها به شدت کاسته می شود که همچون علل این رفتار، ارتباط اشتباه و غلط والدین با فرزندان در دوران کودکی است که سبب شده حس کینه و انتقام تا بزرگسالی با فرزندان همراه باشد.
گوهر یسنا انزانی در گفتگو با ایسنا، اظهار کرد: گاها والدین تصور می کنند تفاوت و فرق گذاشتن بین فرزندان چندان اهمیتی ندارد و فرزندان بعد از بزرگ شدن متوجه بی اهمیتی این تفاوت ها شده و این مسئله را امری عادی و بی منظور از جانب والدین تلقی می کنند. در حالیکه اثرات روانشناختی این رفتارهای والدین تا مدت ها و بعد از بزرگسالی هم بر روی فرزندان باقی می ماند.
وی با اشاره به اینکه افراد تا قبل از ۱۷ سالگی اغلب احساساتی با مسائل برخورد می کنند، افزود: ازاین رو نباید تصور کرد تفاوت گذاشتن بر روی فرزندان اثری بر روی آنها ندارد و بعد از بزرگ شدن متوجه می شوند این تفاوت گذاشتن ها بی منظور بوده است، بلکه این فرق گذاشتن ها بر روی فرزندان منجر به ایجاد حس حقارت، خشم، کینه، اضطراب، افسردگی، توجه طلبی منفی و انزوا می شود و این احساسات تا بزرگسالی به همراه آنها خواهد بود.
این روانشناس تفاوت گذاشتن والدین بین فرزندان را رنج بزرگی برای فرزندان تلقی نمود که گاها می تواند منجر به ایجاد حس انتقام جویی و حتی فرار از خانه شود که در صورت رفع نشدن، این الگوهای رفتاری تا آخر عمر باقی خواهند ماند.
به قول انزانی در اکثر موارد تعارضات بین برادر با برادر و برادر با خواهر بیشتر از تعارضات بین خواهر با خواهر است و از طرفی اغلب والدین به هنگام اختلاف بین فرزندان با فرزند بزرگ برخورد کرده و فرزندان پسر در اختلاف با خواهران، بیشتر مورد مواخذه قرار می گیرد.
وی اعتقاد دارد که ادامه یافتن این رفتارهای والدین می تواند منجر به افزایش حس کینه و انتقام شده و می تواند سبب شود فرزندی که کمتر مورد توجه و محبت والدین قرار گرفته دست به اقداماتی برای جلب توجه نظیر روی آوردن به مواد مخدر، بیمار نشان دادن خود، خرابکاری کردن و تقصیر را بر گردن برادر یا خواهر انداختن زند که این امر می تواند به فاصله گیری از خواهر و برادر و حتی خانواده بیانجامد.
این روانشناس با اشاره به اینکه والدین معمولاً با مقایسه کردن فرزندان، تشویق یک فرزند و سرزنش فرزند دیگر سبب ایجاد حس حسادت در آنها می شوند، دو تا چهار سالگی را اوج سن حسادت کودکان دانست و اضافه کرد: والدین باید نسبت به رفتار خود در این مرحله سنی دقت داشته باشند. تبعیض بین فرزندان و مقایسه کردن و نادیده گرفتن تفاوت های فردی آنها سبب ایجاد حس حسادت و رقابت بین آنها می شود و این گونه فرزند احساس امنیت و حمایتی از سوی والدین نمی نماید.
به نقل از ایشان، احساس دوست داشتنی نبودن، تنهایی، کاهش روابط اجتماعی و کاهش سازگاری اجتماعی که همچون اثرات فرق گذاشتن بین فرزندان است گاها سبب می شود فرزندان نتوانند تا انتهای عمر رابطه خوبی با یکدیگر داشته باشند.
این روانشناس همینطور این را هم اظهار داشت که شبیه بودن یکی از فرزندان به والدین، شرایط متفاوت تولد فرزند، هوش و استعدادهای متفاوت فرزند، شرایط سنی و شخصیتی فرزند همچون عواملی است که می تواند منجر به علاقه بیشتر والدین به یکی از فرزندان شود، ازاین رو باآنکه امکان دارد احساسات والدین نسبت به فرزندان متفاوت باشد اما والدین باید این احساسات را شناخته، نسبت به آنها آگاه شده، این احساسات را پذیرفته و برای آنها حل مسئله کنند.
انزانی در انتهای سخنان خود خطاب به والدین تاکید و سفارش کرد: تاکید می کنم که والدین فرزندان را با یکدیگر مقایسه نکنند. هر بچه ای خصوصیت و توانمندی خاص خویش را دارد که باید ابتدا این خصوصیت ها را شناخته و این توانمندی ها را درون او افزایش دهیم. والدین باید شرایط یکسان و عادلانه ای را برای فرزندان فراهم نمایند. با بچه ها همدل باشند و عادلانه با آنها برخورد کنند. حتما مهارت های فرزند پروری را آموخته و قبل از تولد فرزند دوم با متخصصین درباره نحوه رفتار با فرزندان مشورت کنند تا تعارضات بین فرزندان کمتر شود.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب