با استفاده از نانوپوشش؛
تلاش محققان كشور برای ساخت نسل جدید ایمپلنت های استخوانی
خاتون یار: تهران- پژوهشگران كشورمان در كوشش برای اعمال یك نانوپوشش زیست فعال روی یك نوع آلیاژ فلزی حافظه دار در جهت توسعه این آلیاژ برای ساخت نسل جدیدی از ایمپلنت های استخوانی هستنند.
به گزارش روز شنبه گروه علمی ایرنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، در دهه های اخیر كارایی انواع فلزات و آلیاژ در حوزه ی تولید ایمپلنت های استخوانی به اثبات رسیده است؛ هر چند تحقیقات روی آلیاژهای جدید به منظور بهینه كردن هر چه بیشتر خواص آنها ادامه دارد. بخشی از این تحقیقات زیر نظر مهندس مسعود سبزی و در قالب پوشش دهی یك نوع آلیاژ حافظه دار به انجام رسیده است. این محقق موفق به اعمال مؤثر پوشش های زیست فعال روی یك آلیاژ نیكل-تیتانیم شده است. اعمال این پوشش سبب بهبود خواص زیستی این آلیاژ شده است.
مهندس مسعود سبزی با اشاره به خواص مناسب آلیاژ نیكل- تیتانیوم، درباب موانع موجود بر سر راه توسعه هر چه بیشتر این آلیاژ در حوزه ساخت ایمپلنت های استخوانی اظهار داشت: آلیاژهای حافظه دار نیكل-تیتانیوم به سبب خواص منحصربه فرد همچون رفتار مكانیكی مشابه با بافت استخوان، كاربردهای گسترده ای در زمینه ی ساخت كاشتنی های ارتوپدی و دندانی و همین طور مفاصل مصنوعی یافته اند.
وی افزود: اما علیرغم این خاصیت های مثبت، مشكل بزرگ این آلیاژها یعنی حضور و آزادسازی یون سمی نیكل را نمی توان نادیده گرفت. نیكل علاوه بر احداث حساسیت برای بدن سبب كاهش نرخ تكثیر سلول های استخوانی و متعاقب آن كاهش سرعت ترمیم استخوان میگردد.
وی اضافه كرد: در طرح حاضر با اعمال یك نانوپوشش زیست فعال بر روی آلیاژ نیكل-تیتانیم موفق شدیم علاوه بر كاهش نرخ آزاد شدن نیكل در محیط بدن و افزایش عمر ایمپلنت استخوانی، خواص زیستی سطح آلیاژ را بهبود ببخشیم.
سبزی اشاره كرد: پوشش اعمال شده بر روی آلیاژ نیكل-تیتانیم یك پوشش نانوكامپوزیتی متشكل از زمینه هیدروكسی آپاتیت و نانوذرات اكسید روی است. حضور نانوذرات اكسید روی در ساختار پوشش علاوه بر اینكه خاصیت ضد خوردگی و چسبندگی پوشش به زیرلایه را تقویت كرده، سبب افزایش زیست سازگاری سطح ایمپلنت باز شده است.
به گفته سبزی، در این تحقیق از روش پوشش دهی الكتروفورتیك جهت اعمال پوشش نانوكامپوزیتی هیدروكسی آپاتیت-اكسید روی با نسبت وزنی 50: 50 استفاده شده است. سپس اعمال فرایند پوشش دهی، عملیات سینترینگ در دمای 500 درجه به مدت دو ساعت صورت گرفته و در ادامه پوشش اعمال شده از حیث ساختار و رفتار الكتروشیمیایی مورد بررسی قرار گرفته است. همین طور نرخ آزاد شدن نیكل در محلول شبیه سازی شده بدن ارزیابی شده است.
این تحقیقات حاصل تلاش های مهندس مسعود سبزی- دانشجوی مقطع دكتری تخصصی رشته مهندسی مواد دانشگاه شهید چمران اهواز- دكتر صادق معینی فر- عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شوشتر- و مهندس سعید مرساق- دانشجوی مقطع دكتری تخصصی رشته مهندسی مواد دانشگاه مالك اشتر تهران- است.
نتایج این كار در مجله Ceramics International با ضریب تاثیر 3.057 (جلد 44، شماره 17، سال 2018، صفحات 21395 تا 21405) انتشار یافته است.
علمی ** 1836 **2017
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب