مروری بر دغدغه های كودكان كار به بهانه آرزوهای نداشته رضا

مروری بر دغدغه های كودكان كار به بهانه آرزوهای نداشته رضا

به گزارش خاتون یار «رضا» کودک کار بود و نان آور خانواده؛ دوست داشت مانند بقیه همسالانش بازی کند و درس بخواند، اما سرنوشت آنقدر زود او را از دنیای کودکانه خارج کرد که از همان کودکی همه دغدغه اش آینده خواهر و برادرش شد؛ مجبور بود برای تأمین مخارج خانواده اش فقط «کار» کند و حتی وقتی در ۱۳ سالگی از او پرسیدند چه آرزویی داری؟  اظهار داشت: «آرزویی ندارم؛ وقت نکردم بهش فکر کنم.» وَ پس از گذشت چند سال، حالا چند روزی است که خبر خودکشی او شنیده می شود.


به گزارش خاتون یار به نقل از ایسنا، رضا حدود ۵ سال پیش یعنی درست در زمانی که ۱۳ سال داشت در برنامه ماه عسل حضور یافت؛ صحبت های وی از درد و رنج های ناشی از مشکلات زندگی و فقر به قدری عمیق بود که با جمله معروف «آرزویی ندارم چون وقت نکردم بهش فکر کنم» همه را تحت تأثیر خود قرار داد و یاد خویش را در ذهن ها حک کرد.
حالا پس از گذشت چند سال از پخش آن برنامه چند روزی است که خبر خودکشی رضا در رسانه ها انتشار یافته است؛ اما رضا نخستین کودکی نیست که خبر خودکشی اش را می شنویم و اگر بخواهیم علل این اتفاق هولناک را بررسی نماییم باید عوامل گوناگونی را مورد بررسی قرار دهیم که از یک سو مشکلات حمایتی و خلاءهای قانونی و از طرفی مشکلات اقتصادی در این اتفاقات دخیل اند.
محمد محمدی بعنوان یکی از فعالان حقوق کودک ضمن اشاره به مبحث خودکشی رضا و مشکلات و دغدغه های کودکان کار اظهار می کند: صحبت از مشکلات کودکان کار بدون توجه به چرخه مشکلات اقتصادی، اجتماعی و قانونی کنونی بی فایده است. باید به این مورد توجه داشت که مهم ترین علت ورود کودک به چرخه کار فقر و مشکلات معیشتی خانواده است، چه این کودکان ایرانی باشند چه مهاجر. با این وجود، سازمان بهزیستی و وزارت کار به جای توجه به این مورد برای سرپوش به نداشتن سیاست های مشخص برای فقرزدایی، این کودکان را به باندهایی موهوم ارتباط می دهند تا بی مسئولیتی خویش را در این حوزه توجیه کنند.
وی با اشاره به اینکه از نظر اجتماعی، هم جامعه و هم نهادهای مدنی حوزه کودک در دوگانه سرویس دهی مقطعی یا رویکردهای توسعه ای و توانمندسازی سرگردان هستند، می افزاید: پرداختن بیش از حد به مسئله عرضه انواع خدمات آموزشی، بهداشتی و معیشتی توسط نهادهای مدنی آنها را به جای دولت نشانده و عملا وجه مطالبه گری از دولت و ارتقای سطح آگاهی جامعه را کم رنگ کرده است. اتفاقاتی نظیر آن چه برای رضا، کودک کاری که به تازگی دست به خودکشی زده است، نشان گر همین نگاه خیریه ای بدون آگاهی است که به جای پرداختن به روان صدمه دیده کودک و خانواده و هم نگاه غیراصولی جامعه به کودکان کار تنها به تغییر محیط اکتفا می کند و نتیجه آن تاسف بار است؛ این یک اخطار برای کلیه فعالان مدنی است که با توجیه وضعیت اقتصادی فعلی تمرکز خویش را بر توزیع امکانات و منابع بین اقشار محروم گذاشته اند.
این فعال حقوق کودکان مشکلات کودکان کار را از بعد قانونی هم مورد بررسی قرار می دهد و می گوید: کم ترین حمایتی در قانون برای کودکان کار وجود ندارد. قانون مصوب مجلس ششم که کارگاه های کم تر از ۱۰ نفر را از شمول قانون کار خارج کرد، یکی از علل رشد فزاینده کودکان کاری شد که در کارگاه های کیف دوزی و کفش دوزی و... با حداقل شرایط و دستمزدهای بسیار پایین و بدون بیمه را مجبور به کار کرد.
محمدی با اشاره به اینکه قانون پشتیبانی از اطفال و نوجوانان در چند ماده به صورت پراکنده به مبحث کودکان کار پرداخته است، می افزاید: در ماده یک بند ث این قانون در ارتباط با مفهوم بهره کشی اقتصادی توضیح داده که طبق این ماده به کارگیری غیر قانونی طفل و نوجوان و یا وادار کردن یا گماردن او به کار یا خدمتی که از لحاظ جسمی، روانی، اخلاقی یا اجتماعی با نظر به وضعیت طفل و نوجوان برای وی مضر و خطرناک باشد به مفهوم بهره کشی اقتصادی می باشد. همینطور در ماده سه بندهای (ر_ژ) بدون استفاده از واژه کودک کار در متن و صرفاً برپایه توصیف و تعریف شرایط این گونه استنباط می شود که کودکان کار در دسته کودکان در شرایط مخاطره آمیز قرار گرفته اند که در مواد بعدی ساز و کار حمایتی برای آنها تعریف شده است.
وی تاکید می کند: برپایه ماده ۶ این قانون هم بعضی از سازمان ها و نهادهای مسئول موظف به پیگیری شرایط کودکان کار هستند. همچون بهزیستی مکلف به جمع آوری اطلاعات و آگاهی رسانی در مورد وضعیت کودکان در شرایط مخاطره آمیز شده است و طبق بند ث این ماده وزارت رفاه موظف است که نظارت موثری بر اماکن کار جهت پیشگیری و مقابله با آزار یا بهره کشی اقتصادی از کودکان و نوجوانان داشته و همینطور پیگیر پوشش بیمه ای مبحث ماده ۱۴۸ قانون کار برای نوجوانان بین ۱۵ تا ۱۸ سال شاغل باشد.

محمدی در ادامه و در پاسخ به سوالی در مورد تعداد کودکان کار در کشور مدعی شد: تا زمانی که کودکان کار در حد کودکان خیابانی و کودکان زباله گرد خلاصه شود و کودکان قالی باف، کارگرهای ساختمانی و... نادیده گرفته شوند به هیچ کدام از آمارها نمی توان اعتماد کرد و آمار دقیقی از کودکان کار وجود ندارد. هرچند اگر تخمین های رسمی که نشان دهنده حدود ۵۰۰ هزار کودک در سال ۹۶ بوده است را مبنا قرار دهیم، با عنایت به شرایط اقتصادی طی دو سال گذشته می توان گفت از هر ۹ کودک بین ۵ تا ۱۷ سال، یک کودک مشغول به کار است؛ یعنی یک میلیون کودک کار در کشور وجود دارد البته این آمار با عنایت به این که خیلی از کودکان بخصوص کودکان در مناطق محروم و مهاجر فاقد برگه های هویتی هستند و همین طور با در نظر گرفتن ظهور کودکان کار مجازی، می تواند بیش تر هم برآورد شود.




منبع:

1399/10/20
22:51:08
0.0 / 5
959
تگهای خبر: آموزشی , بازی , خانواده , خدمات
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)

تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب
لطفا شما هم نظر دهید
= ۷ بعلاوه ۳

لینک دوستان خاتون یار

خاتون یار

تگهای خاتون یار

khatoonyar.ir - حقوق مادی و معنوی سایت خاتون یار محفوظ است

خاتون یار خاتون یار

همه چیز درباره زنان